همزمان با روزجهانی آموزگار شماری از آموزگاران در پایتخت از اندک بودن حقوق شان شکایت می‌کنند و می‌گویند تنخواه‌ را که می‌گیرند، نمی‌تواند نیازهای خانواده‌های شان را بر آورده بسازد.

فریبا  آموزگاری که از بیست وشش سال به این سو در مکتب دولتی سرگرم آموزش بوده اکنون از چالش‌های روزگارش چنین حکایت می‌کند و می‌گوید که تنها نان‌آور خانواده اش است.

فریبا به طلوع‌نیوز، گفت: «تا چی وقت ما این کار را بکنیم اولاد ما خانه ما نمی‌آید هیچ یک از فامیل ما نمی‌آید که باش که او معلم است و معاش اش بسیار کم است پوره نمی‌تواند خواست ما از دولت این است که توجه جدی کند.»

شماری دیگری از آموزگاران از امارت اسلامی می خواهند تا در مکتب‌ها ودانشگاه‌ها را دوباره به روی دانش‌آموزان و دانشجویان بازگشایی کند.

تورپیکی، آموزگار، گفت: «معاش معلمان همیشه کم بوده و یک معضله امروزی نیست خواهان توجه دولت اسلامی افغانستان به این استیم.»

شرف گل، یک آموزگار دیگر، گفت: «زمینه کار را برای اصل جوان و نوجوان فراهم کنند که کشورما از این چالش‌ها نجات پیدا کنند.»

شماری از باشندگان پایتخت می‌گویند که به علت نبود آموزگاران مسلکی در مکتب‌های دولتی پایتخت ناگزیر شدند فرزندان شان را به مکتب‌های خصوصی بفرستند.

بلال، باشنده کابل، گفت: «کودکان ما که در مکتب دولتی می‌روند همین طور بی‌سواد فارغ می‌شوند خواست ما از امارت اسلامی این است که کادرهای علمی را در مکتب‌های افغانستان جذب کنند تا کودکان ما اولادهای وطن با سواد فازغ شوند.»

عبدالله، باشنده دیگر کابل، می‌گوید: «درس موجود نیست کسی که پول دارد در شخصی شامل می‌کند دختر و پسر خود را ماهانه ۶ هزار و ۵ هزار می‌دهد او به درس می‌رود.»

از روز آموزگار در افغانستان درحالی بزرگ‌داشت به عمل آمد که دختران دانش‌آموز بالاتر از صنف ششم تاکنون اجازه رفتن به مکتب را نیافته‌اند.