دوسرباز پولیس که در اجرای وظیفه‌های شان معلول شده اند، از رییس جمهور و وزیر امور داخله میخواهند که زمینۀ درمان کامل زخم های آنان را فراهم سازند.
الله بیردی، که باشندۀ ولایت کندز است می‌گوید هفت سال پیش هنگام اجرای وظیفه آماج انفجار ماین قرار گرفت و هردوپا و یک دستش قطع شدند.
او می‌گوید که با همین وضعیت، سالها است که در نهادهای حکومت از یک دفتر به دفتر دیگر سرگردان می‌گردد و تاکنون وزارت امور داخله پول کافی برای فراهم سازی دست و پای برقی، برایش فراهم نکرده است: «حکومت تنها مصارف یک دست برقی را برایم داد اما وقتی پیشنهاد هردوپا را گفتند که بودجه ندارند و گفت که سال بعد بیایم؛ سال بعد که رفتم برسال بعدتر گذاشت. چهارماه پیش بار دیگه کابل آمدم اما بدون مکتوب بازی، کار دیگری برای من انجام نداده اند.»
الله بیردی، ۲۸ ساله است. او می‌گوید که وضعیت اقتصادی خودبی ندارد و در یکی از بخشهای زیرنفوذ مخالفان مسلح دولت در کندز زنده گی می کند: «از وزیر امورداخله خواهش دارم که من را نزد خود بخواهد و تمامی مشکلات من را بشنود و به ریاست جمهوری پیشنهاد کند که مصارف هردوپایم را فراهم بسازند. اگر واقعأ برای ما کاری انجام می دهند بیایند همین کار را برای من انجام بدهند.»
محمد ناصر ۲۲ساله، سربازی دیگری است که از بلخ به کابل آمده است. او می‌گوید در نتیجۀ پرتاب موشک از سوی طالبان، در ولسوالی میوند ولایت کندهار زخم برداشته است.
این جوان، می‌گوید که هرگاه زمینه درمانش از سوی حکومت فراهم شود میخواهد دوباره سرباز شود و برای مردم خدمت کند: «جوانان سرباز بسیار استند که مانند من رویدادها بر آنان اتفاق می افتد و هر روز دفتر به دفتر سرگردان استند و هیچ کسی آواز آنان را نمیشنود. از حکومت می خواهم سندی برای من بدهد که درمانم به سر برسد.»
با این همه، نصرت رحیمی، معاون سخن گوی وزارت امورداخله می‌گوید که تمامی زخمیان نیروهای امنیتی، درمان خواهند شد: «وزیر امورداخله کشور به تمامی نهادهای مربوط هدایت داده است که فهرست کامل آن شمار سربازان را که درمان کامل آنان درکشور امکان ندارد، نهایی بسازند تا دربارۀ زمنیه درمان کامل آنان در بیرون از کشور تصمیم گرفته شود.»
این دوسرباز پولیس به این باور استند که بی پروایی حکومت در برابر سربازان معلول و زخمی بر روحیه جوانان دیگر که میخواهند به صفوف نیروهای امنیتی بپیوندند، اثرهای منفی می‌گذارد.