زحل و نگینه دو خواهری‌ بودند که روزگذشته (چهارشنبه، ۱۶) در انفجار موتر بم‌گذاری شدۀ طالبان در کابل، با ۱۴تن دیگر جان باختند.

زحل، بیست و سه سال داشت و خواهرش نگینه تنها هفده بهار عمرش را پشت سر گذشتانده بود. زحل، سه سال پیش ازدواج کرده بود و اکنون دو کودک دوساله و نُه ماهه به‌جایش مانده‌اند. نگینه، اما صنف یازدۀ مکتب بود.

مادر این دو خواهر، می‌گوید که آن‌ها روزگذشته هنگامی که می‌خواستند برای خرید لباس به کودکان زحل به بازار بروند قربانی شدند.

این مادر، از حکومت عدالت می‌خواهد: «دخترک هایم از دستم رفتند؛ توته‌های شان را برایم آوردند... تابوت‌های خالی را دفن کردم... از یکی اش نیم بدنش بود از یکی اش یک دستش بود.»

اسدالله، همسر زحل از هنگامی که خبر قربانی شدن همسرش را شنیده‌است، توان حرف زدن را از دست داده‌است.

اما، بستگان این قربانیان حکومت را در تأمین امنیت جان شهروندان ناکام می‌خوانند.

فردوس آریایی، پسر کاکای زحل و نگینه گفت: «این دختران کاکایم بودند، چه گناه داشتند؟ مردم چه گناه داشتند که کشته شدند؟ نظامیان چه گناه داشتند که کشته شدند؟»

حوالی ساعت نُه پش از چاشت روز گذشته، یک موتر باربری بم‌گذاری شده در برابر حوزۀ ششم کابل – در غرب کابل – انفجار داده شد. طالبان مسؤولیت آن را به عهده گرفتند.

در این رویداد، ۱۴ تن جان باختند و ده تن جان باختند و ۱۴۵ تن دیگر زخمی شده‌اند. بسیاری از قربانیان و زخمیان این رویداد غیرنظامیانی استند که در گردوپیش حوزۀ ششم امنیتی پولیس خانه دارند.

باشنده‌گان این محل، می‌گویند که خانه‌های شان بدلیل شدت انفجار تخریب شده‌اند و آنان شب گذشته را در بیرون سپری کرده‌اند.

بی بی حاجی، یکی از باشنده‌گان این محل بیان داشت: «همه اولادها و عروس‌هایم سر دسترخوان بودند، چای می‌خوردند که همه جا سیاه شد؛ خانه را خاک گرفت برآمدند با پاهای برهنه در کوچه و خانه را رها کردند.»

سلام، در این انفجار هم زخمی شده‌است و هم خانه‌اش ویران شده‌است. او اکنون نگران است که چگونه دوباره خانه‌اش را آباد کند: «این دومین بار است که خانۀ ما ویران می‌شود هیچ کسی هم پرسان ما را نمی‌کند.»