در پی تأخیر چند ماهۀ آغاز روند گفت‌وگوهای میان افغانان و تکمیل نشدن روند رهایی زندانیان از سوی حکومت و طالبان، شهاب‌الدین دلاور، از اعضای برجستۀ دفتر سیاسی طالبان در دوحه، حکومت افغانستان را مسؤول تأخیر در آغاز روند گفت‌وگوهای میان افغانان و ادامۀ جنگ در کشور می‌داند.
این عضو برجستۀ طالبان که با شما دیگر از اعضای دفتر سیاسی طالبان در یک گفت‌وگوی از راه دور با شماری از چهره‌های سیاسی شرکت کرده بود، از کندی کار در آغاز روند گفت‌وگوهای صلح انتقاد کرد.
او در این باره گفت: «تمام ضمه‌واری و رویدادهای خون‌بار چهار ماه گذشته به ادارۀ کابل راجع است؛ بخاطری‌که در پانزدهم ماه مارچ باید پنج‌هزار زندانی ما را رها می‌کرد و ما آماده بودیم که یک‌هزار زندانی آنان را در ده روز رها کنیم.»
یک عضو دیگر دفتر طالبان در قطر، در این گفت‌وگوی از راه دور تأکید کرد که روند رهایی زندانیان باید نهایی شود و گفت‌وگوها با یک هیئت همه‌شمول آغاز شود.
شماری دیگر از اعضای دفتر طالبان، نیروهای امریکایی را متهم کردند که با انجام حمله‌های هوایی توافق‌نامۀ صلح امریکا با این گروه را نقض کرده‌اند.
در این گفت‌وگوی از راه دور، دربارۀ چگونگی نظام پس از صلح، حقوق زنان، به‌ویژه حق تحصیل، کار و حضور در انتخابات - نیز بحث شد.
دین محمد حنیف، عضو هیئت دفتر سیاسی طالبان در دوحه گفت: «آیا محتوا مهم است یا نام؟ من می‌گویم که هردو مهم است. چرا که امارت اسلامی، یک حاکمیت برحال است و نظام اسلامی باید عملأ حاکم باشد.»
شهاب‌الدین دلاور نیز افزود: «زن حق دارد که در مقررات اسلامی که ما همه می‌خواهیم و عنعنات افغانی برای بهبود وطن و برای آسایش خانواده‌اش کار کند.»
نورالله نوری، عضو دیگر هیئت دفتر سیاسی طالبان در دوحه هم اظهار داشت: «به اندازه‌یی که اکنون عملیات ادامه دارد در برابر پوسته‌ها، ولسوالی‌ها و راه‌های عامه چون‌که در میان ما و کابل آتش‌بس نیست؛ این حمله‌ها می‌باشد.»
اما، ریاست‌جمهوری، انگشت انتقاد را به‌سوی طالبان بلند می‌کند و می‌گوید که این گروه به تعهدات شان عمل نکرده‌است.
صدیق صدیقی، سخن‌گوی رییس‌جمهور بیان داشت: «نه اسیران ما را رها کردند. میزان خشونت‌های طالبان را شما می‌بینید که به کدام حد رسید. ترور، قتل و حمله بالای افراد ملکی، کارمندان دولت، ملاهای ما و شفاخانه‌های ما همچنان ادامه دارد.»
بربنیاد توافق صلحی که در ماه حوت سال پار میان امریکا و طالبان امضا شد، قرار بود گفت‌وگوهای میان افغانان بیست روز پس از امضای این توافق‌نامه آغاز شوند. در خلال این بیست روز، باید تا پنج‌هزار زندانی طالبان آزاد می‌شدند و طالبان نیز یک‌هزار زندانی حکومت را آزاد می‌کردند.
اما حالا که در حدود چهار ماه از این زمان می‌گذرد، نه روند رهایی زندانیان پایان یافته و نه گفت‌وگوهای میان افغانان آغاز شده‌اند.
بربنیاد توافق صلح، طالبان باید خشونت‌ها را در کشور نیز کاهش می‌دادند، اما اعضای دفتر طالبان در قطر می‌گویند که این گروه با نیروهای دولتی افغانستان در آتش‌بس نیستند.
به نظر می‌رسد که ادامۀ خشونت‌ها و نیز نهایی نشدن روند رهایی زندانیان دو مورد اختلافی استند که تاکنون از برابر روند صلح و آغاز گفت وگوهای صلح برداشته نشده‌اند.