چهارسال پس از حملۀ انتحاری بر راه پیمایان «جنبش روشنایی» در کابل هنوز هم اعضای این جنبش می‌گویند که به‌خواست اصلی‌شان که تغییر انتقال لین برق پنجصد کیلوولت از راه بامیان به کابل است، نرسیده‌اند.
به روز دوم اسد سال ۱۳۹۵ راه‌پیمایی اعضای جنبش روشنایی در دهمزنگ کابل آماج حملۀ انتحاری قرار گرفت. در این رویداد، هشتاد تن جان باختند و بیش از ۱۵۰ تن دیگر زخمی شدند.
چهارسال پس از این حمله پرسش این است که چرا حکومت به‌خواست‌های این معترضان پاسخ نداده‌است و رویکرد حکومت نسبت به اعتراض‌های مسالمت‌آمیز چگونه بوده‌است؟
برخی از این معترضان، حکومت را به سرکوب اعتراض‌های مدنی و نیز عملی نکردن تعهدات‌اش در برابر اعتراض کننده‌گان متهم می‌کنند.
آصف آشنا، عضو خیابانی جنبش روشنایی گفت: «حکومت در مرحلۀ اول با انکار داعیۀ جنبش روشنایی و فرار از گفت‌وگو، به شعور مردم و عدالت توهین کرد و در مرحلۀ دوم متوسل شدند به سرگوب فزیکی و ترور جنبش روشنایی.»
حدود یک سال پس از آماج قرارگرفتن معترضان جنبش روشنایی در دهمزنگ کابل، اعضای «جنبش رستاخیز» در انتقاد از ناکارایی حکومت در تأمین امنیت، به جاده‌ها آمدند. اما این معترضان آماج گلوله‌باری قرار گرفتند و هفت تن جان باختند و بیش از ۳۰ تن دیگر زخمی شدند.
فهیم فطرت، عضو رهبری جنبش رستاخیز تغییر گفت: «متأسفانه حکومت‌هایی که شهروندان شان را به جرم عدالت طلبی و برابرخواهی سزاوار زندهگی نمی‌دانند و آنان را سرکوب می‌کنند و به‌روی شان شلیک می‌کنند، این حکومت‌ها دموکرات نیستند.»
در همین حال اعضای «حرکت مردمی صلح‌خواهی» به این باور اند که حکومت در رسیده‌گی به‌خواست‌های شهروندانی که به‌گونۀ مسالمت‌آمیز راه پیمایی کرده‌اند رسیده‌گی نکرده‌است.
اقبال خیبر، یک عضو این حرکت گفت: «تعهد، تعیب می‌خواهد. اگر واقعأ متعهد استی از این تحرکات مردم پرسان کن، برای شان اجازۀ گفت‌وگو بده.»
اما، درانی وزیر، معاون سخن‌گوی رییس‌جمهور دربارۀ این‌همه این‌گونه پاسخ می‌دهد: «قانون اساسی افغانستان حق آزادی بیان و حق اعتراض‌های مدنی را به‌رسمیت می‌شناسد.»