مسوولان صحی از کمبود مواد طبی در شفاخانه‌های دولتی خبر می‌دهند و می‌گویند که کمک‌های تهیه شده در بخش بهداشت کافی نمی‌باشد.

علی اکبر که سه سال است در شفاخانۀ اندراگاندی منحیث پزشک ایفأ وظیفه می‌نماید، می‌گوید که در نزدیک به دو ماه گذشته، به دلیل نپرداختن معاش، بیشتر از همکارانش وظایف شان‌ را ترک کرده اند.

او می‌گوید: «کارمندان ما بسیار کم شده، بخاطر اینکه معاش نمی‌دهند، از طرف دیگر کمک‌های که در اطراف می‌شد، در کلینک‌های اطراف در ولایت، بیشتر آن هم قطع شده‌اند. تمام مردم آمده‌اند به کابل، کار ما زیاد شده است.»

از سویی هم، بیماداران که برای درمان مریضان ‌شان از ولایت‌های دیگر به کابل آمده اند، نیز از بسته ماندن مرکز‌های درمانی در ولایات شان شکایت دارند و می‌گویند که آن‌ها مجبور اند تا بیماران شان را برای درمان به کابل بیاورند.

هم‌زمان با این، مسوولان درشفاخانه‌های دولتی از قطع کمک از سوی جامعه جهانی به سکتور صحی افغانستان ابراز نگرانی می‌کنند.

سید اسد الله سادات، آمر شفاخانه صحت طفل اندراگاندی، می‌گوید: «توقع این است که بیشترین فوکس بالای مریض‌ها بیشتر شود و آن کمک شامل دواها، زرقیات و پیچکاری‌ها و بعضاَ دواهای قیمتی است که در توان خرید مردم نیست.»

گل رنگ یکی از باشنده‌گان ولایت بامیان است که بخاطر درمان دخترش به کابل آمده است. او می‌گوید: «اگر اقتصاد خوب باشد، رفته در یک شفاخانۀ شخصی دوایی می‌کنیم، اما اقتصاد خوب نیست که مریض را آوردیم به اینجا.»

رویا، که باشندۀ ولایت لوگر است، می‌گوید: «کمبود دوا، و بسیار مریض‌ها می‌آیند، مشکلات بسیار زیاد است، ولی توانایی رسیدگی به دوا را ندارند.»

این در حالیست که پیش از این روزنامۀ واشنگتن پُست نگاشته است که برنامۀ انکشافی ملل متحد درهفته‌ی آینده حقوق ماهانۀ نزدیک به ۲۵ هزار پزشک، نرس و سایر کارمندان بهداشتی در افغانستان را خواهد پرداخت.