یک زن که سه پسر جوانش در جنگ کشته شده‌اند از طرف‌های درگیر می‌خواهد که صلح کنند.

تاج‌ور، که از ولسوالی قیصار ولایت فاریاب به شهر مزارشریف، مرکز ولایت بلخ آواره شده‌است، در وضع دشواری زنده‌گی می‌کنند.

او شش‌ماه پیش زمانی که شش عضو خانواده از جمله سه پسر ۱۸، ۲۲ و ۲۵ ساله‌اش را در جنگ از دست داد به مزارشریف آواره شد.

او که اکنون با هشت نواسه و عروس‌اش در کمپ کاریزها در حومۀ شهر مزارشریف زنده‌گی می‌کند، می‌گوید: "سه بچه‌ام، پدرم، برادرم و یک مامایم کشته شدند."

این کمپ که در نزدیکی قول اردوی ۲۰۹ شاهین قرار دارد و ده‌ها خانوادۀ آواره از جنگ، زیر خیمه‌ها زنده‌گی می‌کنند.

آمنه، ۷۰ ساله، یکی از این آواره‌گان جنگ است که سه ماه پیش از ولسوالی کشنده ولایت بلخ، آواره شده‌است.

او می‌گوید: "کالاشویی مردم را می‌کنیم، نان مردم را پخته می‌کنیم تا روزگار ما پیش برود."

فضل‌احمد با خانواده‌اش از روستای سرآسیاب ولسوالی چمتال آواره شده‌است.

وی با پنج عضو این خانواده زیر یک چادری که کمتر از چهار متر مربع است، زنده‌گی می‌کنند.

او نیز می‌گوید: "به همین دشت آمدیم خیمه زدیم، آب پیدا نمی‌شود، تفت‌باد است، اشتک‌های (کودکان) ما مریض می‌شود ۲۰۰ افغانی نداریم که داکتر ببریم."

جنگ این خانواده‌ها را بی‌سرنوشت ساخته‌است.

ثریا، باشندۀ ولسوالی کشنده ولایت بلخ نیز با برادر پنج ماهه و سه خواهرش دو ماه پیش زمانی آواره شدند که پدرشانرا از دست دادند.

او ۱۸ سال دارد و تا صنف یازده مکتب درس خوانده‌است، اما حالا محرومیت از آموزش دردی فراموش نشدنی اوست.

او می‌گوید: "حالا مکتب رفته نمی‌توانم، بسیار ناراحت استم."

این خانواده‌ها در هوای بیش از ۴۰ درجه در یک دشت سوزان زیر خیمه‌ها زندگی می‌کنند.

شایسته میر شهاب، آمر حالت اضطرار قل اردوی ۲۰۹ شاهین که به شماری از این خانواده کمک فراهم کردند، می‌گوید: "فامیل‌های که از ولایت‌های فاریاب، جوزجان، سرپل، سمنگان و بلخ در پروژۀ کاریزها مسکن گزین استند، به تعداد ۲۰۰ فامیل را موارد خوراکه برای‌شان توزیع کردیم."

تا هنوز آمار روشن شمار کسانی که در سه ماه پسین از ولایت‌های شمال‌کشور آواره شده‌اند به‌دست نیست، اما مقام‌های محلی بلخ می‌گویند که به‌علت جنگ صدها خانواده از ولایت‌های شمال‌کشور آواره شده‌اند.