دهها آوارۀ جنگهای ولسوالیهای مالستان و جاغوری ولایت غزنی که به کابل آمدهاند و در میان آنان زنان و کودکان نیز استند، با چالشهای فراوان روبهرو استند.
شماری از این خانوادهها میگویند که به مسجدها پناه بردهاند و در این روزهای سرد، زندهگی دشواری دارند.
اسحاق که ۹۵ سال عمر دارد، یکی از این آوارهها است. او میگوید در نزدیک به یک قرن زندهگیاش این نخستین باری است که آواره میشود.
اسحاق باشندۀ مالستان ولایت غزنی است. این پیر مرد میگوید هنگامی که نبردها در منطقۀ شان آغاز شدند، تنها توانست جانش را نجات بدهد و دار و ندارش همانجا ماند: «خانه گفتم که نان جور کنند که بخوریم، وقتی نان را خوردیم و بیرون شدیم که از بیست خانۀ همسایه ما یک خانه مانده است و دیگر همه رفته اند.»
فرزانه، دانشآموز صنف دوازدهم مکتب در جاغوری است. پس از آنکه جنگ در این ولسوالی شدت گرفت، مکتبش نیز تعطیل شده است و او با دشواری فراوان به کابل رسیده است. فرزانه اکنون نگران درسهای مکتبش است: «موتر نبود، اگر بود هم بسیار کرایه اش بلند بود. ما از خانۀ مان به جای دیگری رفتیم و سر انجام به شهر غزنی آمدیم به دو روزهگی به کابل رسیدیم.»
افزون بر کابل، صدها خانواده در بخشهای دیگر کشور نیز از این دو ولسوالی پرجمعیت غزنی آواره شده اند؛ شماری از این آوارهگان به بامیان رفتهاند.
ضیا رفعت، رییس رسیدهگی به رویدادهای طبیعی بامیان میگوید که آمار آوارهگان جنگ در بامیان هر روز افزایش مییابد: «تا کنون در حدود نُه صد خانواده به بامیان رسیدهاند.»
شماری از آوارهگانی که به بامیان رفتهاند، میگویند زندهگی دشواری دارند.
از حملۀ طالبان بر ولسوالیهای مالستان و جاغوری ولایت غزنی بیش از یک هفته میگذرد و درگیریها میان نیروهای امنیتی و طالبان تاکنون در این دو ولسوالی ادامه دارند.
لوی درستیز، معین ارشد امنیتی و معاون امنیت ملی روز گذشته با دهها تن از نیروهای امنیتی ازبهر راه اندازی عملیات به جاغوری و مالستان رسیدند. اما با آنهم نبردها فروکش نکرده اند.
شاه گل رضایی، نمایندۀ مردم غزنی در مجلس میگوید تدابیری جدی برای مهار حملهها و عقب زدن کامل طالبان در این ولسوالیها تاکنون روی دست گرفته نشده است: «»
بربنیاد آمارهای وزارت دولت در امور رسیدهگی به رویدادهای طبیعی، در حدو پنج هزار خانواده از ولسوالیهای خاص ارزگان ولایت ارزگان و ولسوالیهای جاغوری و مالستان غزنی آواره شدهاند.