رییس مجتمع جامعۀ مدنی می‌گوید که حکومت وحدت ملی در نشست بروکسل نباید جامعۀ جهانی و مردم افغانستان را فریب دهد.
او حکومت وحدت ملی را در عملی‌ساختن وعده‌هایش برای به‌دست‌آوردن کمک‌های جامعه جهانی به بی‌پروایی متهم می‌سازد و تأکید می‌ورزد که ادامۀ این بی‌پروایی‌ها به افغانستان بسیار زیان‌بار خواهد بود.
عزیز رفیعی، رییس مجتمع جامعۀ مدنی، می‌گوید: «هیچ‌گونه وعده‌یی را به‌گونۀ اصولی عملی نکرده‌است و ما از این بابت جداً نگران هستیم و نگرانی دیگر ما این است که مبادا کمک‌های جامعۀ جهانی متوقف یا کم شوند.»
در همین حال، ریاست‌جمهوری از تلاش‌ها برای عملی‌ساختن تعهدات حکومت در نشست‌های جهانی اطمینان می‌دهد و از آماده‌گی‌ها برای شرکت در نشست بروگسل سخن می‌زند.
شاه‌حسین مرتضوی، معاون سخنگوی رییس‌جمهور، می‌گوید: «آماده‌گی‌ها برای نشست بروکسل در دو سطح رهبری و تخنیکی وجود دارد و به‌حیث یک دولت مسؤول با طرح‌های جامع شرکت می‌کنیم.»
نشست بروکسل یکی از کلیدی‌ترین گزینه‌ها برای دست‌یافتن کابل به ادامۀ کمک‌های جامعه جهانی است؛ اما این کمک‌ها به ساده‌گی به دست نمی‌آیند. حکومت وحدت ملی وعده‌هایش را به جامعه جهانی باید عملی سازد.
تمرکز این نشست روی سه محور خواهد بود.
۱- تلاش‌های مشترک افغانستان و جامعۀ جهانی برای افزایش اثرگذاری کمک‌های جهانی به کشور؛
۲- تلاش‌های اصلاحاتی حکومت افغانستان به شمول اصلاحات اقتصادی، حاکمیت قانون، بهبود مدیریت مالی عمومی و مبارزه با فساد؛
۳- تلاش‌های منطقهیی برای کمک به روند صلح افغانستان و همکاری‌های اقتصادی.
نصرالله ستانکزی، استاد دانشگاه، می‌گوید: «اگر حکومت وعده‌هایش را عملی نسازد بیش از این نه جامعۀ جهانی سخاوت‌مندانه کمک خواهد کرد و نه هم مردم افغانستان تحمل این وضعیت را دارند.»
نزدیک به ۲۱ ماه از برگذاری نشست لندن دربارۀ افغانستان می‌گذرد، اما یکی از انتقاد‌ها این است که حکومت وحدت ملی نتوانسته‌است تعهداتش را در این نشست به گونۀ لازم عملی کند. در این نشست حکومت افغانستان تعهد سپرده بود تا در بخش‌های زیر اصلاحات بیاورد.
۱- اصلاحات انتخاباتی؛
۲- اصلاحات در بخش قضا؛
۳- اصلاحات در وزارت مالیه ؛
۴- مبارزه در برابر فساد اداری؛
۵- ایجاد یک ادارۀ مستقل عواید؛
۶- افزایش درآمدهای مالیاتی؛
۷- اصلاحات در قوانین مالیاتی؛
۸- تقویت سکتور خصوصی و زمینه‌سازی برای سرمایه‌گذاران؛
۹- توانمندسازی زنان، به‌ویژه سهم‌دادن بیشتر زنان در حکومت؛
۱۰- حمایت از حقوق بشر؛
۱۱- رسیده‌‌گی به مشکلات پناه‌جویان و بی‌جاشده‌گان داخلی؛
۱۲- گسترش همکاری‌های منطقهیی برای پیشرفت‌های اقتصادی.
باورها بر این استند که بسیاری از این وعده‌های حکومت عملی نشده‌اند؛ زیرا روند اصلاح نظام انتخابات با بن‌بست روبه‌رو است. مرکز عدلی و قضایی مبارزه با فساد اداری تا کنون کارش را آغاز نکرده‌است؛ فعالیت‌های سکتور خصوصی کاهش یافته‌اند؛ میزان بی‌جاشده‌گان داخلی به بیش از یک میلیون تن رسیده‌است و روند صلح نیز، از بهر سیاست دوگانۀ پاکستان درجنگ با هراس‌افگنی متوقف است.
نشست بروکسل دربارۀ افغانستان در روز‌های ۴ و ۵ ماه اکتوبر (۱۳ و ۱۴ میزان) برگذار می‌شود. ۷۰ کشور و ۳۰ سازمان جهانی در این نشست شرکت خواهند کرد و از کابل خواهند خواست که برای ادامۀ پشتیبانی سیاسی و مالی جهان از این کشور، به تعهداتش عمل کند.
دیدگاه تان در این باره