گسترش نبردها در شمال کشور به‌ویژه در ولایت‌های جوزجان، سرپل، کندز، تخار و بغلان باعث بیجاشدن هزاران خانواده شده‌است.
از این میان، ده‌ها خانوادۀ بیجاشده که اندکی امکانات فرار داشته‌اند، خودشان را به کابل رسانده‌اند و اکنون در پارک‌ها و فضای باز شب و روز می‌گذرانند.
شیما که مادر چهار کودک است، یکی از بیجاشده‌گان کندز است. او می‌گوید تمام دار و ندارش را در کندز رها کرد و تنها خود و کودکانش را از جنگ نجات داد و به کابل آورد: «بم از یک طرف آمد مرمی از طرف دیگر؛ خانۀ ما چپه شد.»
عبدالقیوم، بیجاشدۀ دیگر جنگ کندز بیان داشت: «کی خانه خودرا رها می‌کند و با کودکانش می‌آید در زیر آفتاب و در سر خاک می‌نشیند تا به او کمک شود.»
ملکه با انتقاد تند از بی‌پروایی‌های حکومت در مهار حمله‌های طالبان، می‌گوید که جواهرات عروسش را به یک راننده داد تا او و اعضای خانواده‌اش را به کابل برساند: «عبدالله عبدالله در انتخابات حکومت پنجاه پنجاه را قبول نمی‌کرد، چرا حالا از وضعیت کندز خبر ندارد؟»
در این میان، بیجاشده‌گان جنگ تخار می‌گویند پس از آن مجبور شدند که خانه‌های شان را ترک کنند که چندین همسایۀ شان در جنگ جان شان را از دست دادند.
برخی از این بیجاشده‌گان اکنون از تنگدستی و درماندگی اکنون در کابل تگدی می‌کنند.
این در حالی است که پنج شهر که چهار شهر آن در شمال کشور است بدست طالبان افتاده‌اند و نبردها در چند بخش دیگر شمال هم‌چنان ادامه دارند.