با آن‌که سه سال از امضای توافق‌نامه دوحه می‌گذرد؛ اما کابل و واشنگتن هنوز از تطبیق این توافق‌نامه راضی نیستند.

کابل می‌گوید که بخش‌های این توافق‌نامه که به امارت اسلامی بر می‌گردد، به گونه کامل تطبیق شده است؛ اما واشنگتن به تعهدات‌اش در این باره پابند نبوده است.

در سویی دیگر، ایالات متحده امریکا، کابل را به نقض توافق‌نامه دوحه متهم می‌سازد.

توافق‌نامه دوحه چهار بخش مهم را در بر می‌گیرد: خروج کامل نیروهای خارجی، آزادسازی کامل زندانیان دو طرف، برداشتن تحریم‌ها در برابر اعضای امارت اسلامی در صورت آغاز گفت‌وگوهای بین افغانان و خودداری امریکا و متحدان‌اش از مداخله در مسایل داخلی افغانستان.

در بخش دوم این توافق‌نامه آمده است که از خاک افغانستان در برابر امریکا و متحدان‌اش کار گرفته نخواهد شد. در بخش سوم هم به مساله به رسمیت شناخته شدن توافق‌نامه از سوی شورای امنیت سازمان ملل و روابط ایالات متحده با افغانستان پرداخته شده است.

بلال کریمی، معاون سخنگوی امارت اسلامی، در این باره گفت: «نیروهای آن‌ها در همان زمانی که معین شده بود خارج نشد. بعد از آن پول‌های مردم افغانستان را مسدود کردند. تحریمات پا برجا هستند. لیست‌های سیاه را حذف نکردند. همچنان شما در جریان هستید که آزاد سازی زندانی‌های امارت اسلامی با چالش‌ها مواجه شد و بعد از آن در نتیجه عملیات امارت اسلامی آزاد شدند.»

برخی از آگاهان مسایل سیاسی می‌گویند که امارت اسلامی نیز برخی از موارد توافق‌نامه دوحه تا هنوز عملی نکرده است. به باور آنان، تا هنوز میکانیزمی برای استفاده نشدن از خاک افغانستان در برابر کشورهای دیگر وجود ندارد و گفت‌وگوهای بین افغانان نیز آغاز نشده است.

سید جواد سجادی، آگاه مسایل سیاسی، گفت: «اکثر مفاد موافقت‌نامه دوحه هرگز به اجرا در نیامد. خشونت‌ها کاهش پیدا نکرد. آتش‌بس صورت نگرفت. مذاکرات بین الافغانی ادامه پیدا نکرد و از همه مهم‌تر دولت مشارکتی و مبتنی بر صلح تشکیل نشد.»

سلیم کاکر، یک آگاه دیگر، گفت: «اگر ما به تفاهم‌نامه دوحه نگاه بیاندازیم متوجه می‌شویم به آن اندازه که امریکایی‌ها ادعا می‌کنند که امارت تفاهم‌نامه را نقض کرده، بیش‌تر خود امریکایی‌ها توافق‌نامه را نقض کرده.»

برخی از اعضای ارشد امارت اسلامی به این باور اند که توافق‌نامه دوحه نه تنها در تاریخ افغانستان بل برای دیگر ملت‌ها نیز یک تجربه تاریخی خواهد بود.