روز سه شنبه، همزمان با برگزاری نشست پروسۀ کابل که با تدابیر ویژۀ امنیتی در شهر برگزارش شد، اعتراض کننده‌گان چهار راه زنبق کابل، در چندین بخش شهر، چادرهای دیگری را نیز برپا کردند.
این اعتراض کننده‌گان می‌گویند تا هنگامی به اعتراضات شان ادامه خواهند داد که حکومت یا جامعۀ جهانی به خواست‌های شان رسیده‌گی کند.
آنان هشدار می‌دهند که اگر خواست‌های شان، بازهم نادیده گرفته شوند، بر شمار چادرهای اعتراضی، در پایتخت و ولایت‌ها، خواهند افزود.
زیر چادرهای رنگی، اعتراض کننده‌گان بندهای بنفش را به دست‌های شان بسته‌اند و بر نیاز به تن دادن حکومت به خواست‌های خود شان تأکید می‌ورزند.
محی الدین فرهمند، معترض، گفت: «در بیرون از افغانستان، در ولایات دیگر، همین طور که در حال گسترش است، خیمه های بیشتر در شهر کابل، برافراشته خواهد شد.»
باعث نظامی، معترض، گفت: «هدف نهایی ما، در کُل این می باشد که دولت به خواست های ما پاسخ بدهد، جامعه جهانی به این مساله توجه بکند.»
با وجود تلاش‌هایی که برای پایان بخشیدن به این اعتراض‌ها انجام شده اند، به نظر می‌رسد که هنوز برای حل این معضل، راهی پیدا نشده است.
فهیم فطرت، عضو جنبش رستاخیز برای تغییر، گفت: «پیش شرط گذاشته ایم به خاطر وارد شدن به مذاکره با حکومت، برکنار مشاور شورای امنیت ملی را، آقای حنیف اتمر را! ما طرف دار هرنوع مذاکره و گفتگو استیم.»
عبدالکریم محمدی، عضو جنبش رستاخیز برای تغییر، گفت: «مثل دفعه های قبل نیست که ما از طرف یک حزب خاص، یک نهاد خاص، یک جریان سیاسی خاص یا یک قوم خاص آمده باشیم و اینجا دادخواهی کنیم و هر زمانی که شما (حکومت) با نماینده این حزب باشد یا همان بزرگ این جریان باشد صحبت کنید، معامله یی انجام شود.»
این اعتراضات، به دنبال حمله انتحاری در برابر سفارت آلمان در کابل، به راه افتادند؛ اما پس از واکنش نیروهای دولتی و به خشونت انجامیدن این رویداد، دامنه اعتراضات، به بخش های دیگر هم گسترش یافت.